TEMBELLİĞİN KUCAĞINDALAR...

KÖŞE TAŞI REHA İLHAN
ÇOCUKLAR VARDI SOKAKTA
Okullar açıktı ve çocuklar bütün gün içinde kalacakları büyük binalara gidiyorlardı.
Evlerinden çıkıyor , yüksek duvarlarla çevrili taş binalara giriyorlardı.
Ders çalışıyorlar diye yaptıkları tek hareket evlerinden çıkıp okullarına girmekti.
Hepsi yaz gelsin diye bakıyordu evlerinin penceresinden , servislerinin camından.
Sınıfın kirli camından görünen kısmıyla gökyüzünde ki üç küçük kuş vardı akıllarında.
Özgürlük bir avuç gökyüzüydü onlar için.
Sınavdan sınava savrulurken beklediler yaz günlerini.
Sabah erken kalkmamayı , sıkıcı hayatın dışına çıkmayı .
En beteri de tembellik onlar için en cazip olanıydı.
Sonunda yaz geldi.
Çocuklar tembelliğin kucağına yattılar.
Artık sokaklarda yoklar.
Şehrimizin anası belediyelerimiz gazetelere gönderdikleri kocaman fotoğraflarda gösteriyorlar onları.
Yalan üzerine kurulu bir hayatın en yalan yüzünü gösteriyorlar bize.
Bütün belediyelerin yazılı açıklamalarını alt alta yazın ve toplayın.
Çocuklarımızın yüzde biri yok toplamında.
Mustafa Akaydın seçildiğinde söyledim danışmanlarına.
Sonra yazdım.
Sonra kendisi ile konuştum.
Sonra ….
İşte iki yıl sonra yine yazdım.
Bütün projelerimiz , spor yapan , soru soran , mücadele etmeyi bilen ,sağlıklı düşünen çocuklar için olmalı.
Onlar bizim çocuklarımız.
Süt içirmek için proje yaptığımız çocuklar..
Ama her seferinde yüzde birine ulaşabildiğimiz çocuklar.
Artık okullarında da değiller.
Süt içirmek için bile bulamıyoruz onları.
Gelin el birliği ve akıl birliği yapalım.
Çocuklarımıza sahip çıkalım.
En büyük projemiz onlar çünkü..

BASKETBOLUN HEDEFİ VAR KENDİSİ YOK

KÖŞE TAŞI REHA İLHAN
SİZ BU YAZIYI OKURKEN
Onlar Avrupa basketbolunun üst sırasında ki yeni yerlerinin tadını çıkarıyor olacaklar.
Rusya ile oynamış ve yenilmişte olabilirler.
Ama Olimpiyatlara katılamayan bir ulusal takımın Avrupa da şampiyonluk finali oynamasını sağlamış bir ekip olarak yurda dönüyorlar.
Birsel Vardarlı istedi…Bahar ve Nevriye çok savaştılar.
Nevin olan Amerikalımız kariyerinin en iyi oyununu oynadı.
Şaziye rakiplerinden kaçmadı.
Işıl , ikinci adam olmayı zorlanarak da olsa kabul etti.
Gülşah ,bu kim demeden rakipleri ile oynadı.
Tuğba , kenardayken bile sahada olmayı başardı.
Teknik heyet ne yapması gerektiğini Polonya da fark etti..
Ama sonuçta birlikte oynamanın ve en önemlisi mücadele etmenin ödülünü aldılar.
Onlar artık Türk basketbol tarihinin pırıltılı bir yerinde arkalarından geleceklere hedef gösterecekler.
Hepsini yürekten kutluyorum.
Ama sonrası için umudum yok.
Çünkü basketbolda sadece İstanbul var.
Diğer şehirleri bilmem ama Antalya için bu konuda itirazım var.
Yakın geçmişinde Türkiye şampiyonu bir kulübü olan Antalya’nın bu gün geldiği yer utanç verici.
Türkiye Avrupa’da zirvedeyken , Antalya’nın indiği yer sıfır seviyesi.
Yerel ligini yapamayan bir şehir olduk.
Var olan bütün potansiyelleri yok etmeyi başaranların yüzlerinin kızarmasını beklemiyorum.
Gölge edenlerin sadece kenara çekilmesi yetecek.
Bu konuda Amatör Spor Kulüpleri Federasyonun da kendisini sorgulaması gerekiyor.
Antalya Valisinin de , isimlerine kapalı salon yapan belediye başkanlarının da , sporla ilgileri zayıf olan diğerlerinin de…
Basketbol hedefimiz Avrupa da yazılıyken , şehrimizde ne yapmamız gerektiğini konuşmamızın tam zamanı.