KÖŞE TAŞI REHA İLHAN
ÇOCUKLAR VARDI SOKAKTA
Okullar açıktı ve çocuklar bütün gün içinde kalacakları büyük binalara gidiyorlardı.
Evlerinden çıkıyor , yüksek duvarlarla çevrili taş binalara giriyorlardı.
Ders çalışıyorlar diye yaptıkları tek hareket evlerinden çıkıp okullarına girmekti.
Hepsi yaz gelsin diye bakıyordu evlerinin penceresinden , servislerinin camından.
Sınıfın kirli camından görünen kısmıyla gökyüzünde ki üç küçük kuş vardı akıllarında.
Özgürlük bir avuç gökyüzüydü onlar için.
Sınavdan sınava savrulurken beklediler yaz günlerini.
Sabah erken kalkmamayı , sıkıcı hayatın dışına çıkmayı .
En beteri de tembellik onlar için en cazip olanıydı.
Sonunda yaz geldi.
Çocuklar tembelliğin kucağına yattılar.
Artık sokaklarda yoklar.
Şehrimizin anası belediyelerimiz gazetelere gönderdikleri kocaman fotoğraflarda gösteriyorlar onları.
Yalan üzerine kurulu bir hayatın en yalan yüzünü gösteriyorlar bize.
Bütün belediyelerin yazılı açıklamalarını alt alta yazın ve toplayın.
Çocuklarımızın yüzde biri yok toplamında.
Mustafa Akaydın seçildiğinde söyledim danışmanlarına.
Sonra yazdım.
Sonra kendisi ile konuştum.
Sonra ….
İşte iki yıl sonra yine yazdım.
Bütün projelerimiz , spor yapan , soru soran , mücadele etmeyi bilen ,sağlıklı düşünen çocuklar için olmalı.
Onlar bizim çocuklarımız.
Süt içirmek için proje yaptığımız çocuklar..
Ama her seferinde yüzde birine ulaşabildiğimiz çocuklar.
Artık okullarında da değiller.
Süt içirmek için bile bulamıyoruz onları.
Gelin el birliği ve akıl birliği yapalım.
Çocuklarımıza sahip çıkalım.
En büyük projemiz onlar çünkü..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder