KÖŞETAŞI REHA İLHAN
MERHABA DOST!
Yağmurlu bir Antalya sabahında karşılaştık O’nunla…
Sabah yürüyüşlerimden birinde.
Ben ve on altı yaşındaki köpeğimiz Tommy düzenli yürüyüşlerimizden birini daha yapıyorduk.
Aslında O’nu tanımadan önce yürüyüşlerimizin yalnızlığını hiç fark etmemiştim.
Tommy kendi yürüyüş hızında koku araştırmalarına dalar.Büyük Antalya turu dediğim yürüyüşümüzü hızla tamamlardık.
Portakal ve turunç ağaçları dışında pek bir şeyle ilgilenmezdim.
Bu aylar çiçek aylarıdır.Henüz kokuları yayılmaz sabah rüzgarları ile.Nedense ağaçlar üzerlerinde asılı duran portakallara aldırış etmeden yeni çiçekler açarlar.
Yüzümde portakal çiçeklerine gönderdiğim gülümseme ile yakaladı beni.
Oysa oldukça uzaktaydı..
Buna rağmen yüzümde ki saf gülümsemeyi yakaladığını anladım…
Gözlerini göremiyordum…Pırıltılı bakışını hissettiren duruşu ile beni fark ettiğini anlamıştım.
Yürüyüşümüzün her adımını takip etti.
Eve gelmek üzereyken on adım mesafeye kadar yaklaşmıştı.
Artık gözlerini , sevgi dolu bakışlarını görebiliyordum…
On altı yıldan sonra bir yürüyüş arkadaşı daha bulmuştuk.
Her zamanki yerlerinde bana selam veren ağaçların dışında arada sırada yüzüne bakacağım ve aynı saf gülümsemeyi paylaşacağım bir dost bulmuştum…
Evin bahçesine girip kapıyı kapattığımda , karşı kaldırımda durup ısıtan gözlerle bakışını gördüm.
Gerçek bir dost gibi bakıyordu.
Karşılıklı gülümsemenin ısıttığı bu buluşmadan çok memnundu…
Eşim kapıda karşıladı bizi.
Yüzümde ki sıcaklığı soruyordu sanki…
“Bu gün bir dost buldum”dedim O’na…
Dönüp karşı kaldırımda duran ışıltılı gözlere baktım…
Kirli siyah kuyruğunu sallıyordu…
Seni sevdim diyordu…
Ben de O’nu sevmiştim…
Adını Dost koydum….
